Toen mijn baas mij tijdens mijn laatste vakantie van dit jaar opbelde met de mededeling ‘ik heb een probleem, kom je naar het bureau’, zei ik natuurlijk ja. Maar waarom? Hier in Duitsland wordt het Ehrgeiz genoemd. Het betekent zoveel als ambitie, gericht op immateriële doelen. Iets goed willen doen om jezelf iets te bewijzen. Ik wil mezelf bewijzen dat mijn werk me voldoening brengt, dat ik met plezier en uit overtuiging ’s avonds laat nog even mijn e-mails bekijk, dat de stress eigenlijk een vorm van uitdaging is.
Het cliché dat geld niet gelukkig maakt is in onze generatie nog altijd een relevant thema. Werk moet inspireren, uitdagen en een gevoel van waardering teweegbrengen. Toch worden wij in dit streven regelmatig geconfronteerd met de bestaande structuren uit het bedrijfsleven, die niets te maken hebben met inspiratie of uitdaging. Hoe gaan wij als generatie van idealisten om met het besef dat de projecten waar we ons voor inzetten uiteindelijk uitmonden in de sleur die we wilden vermijden?
Ik ben dan wel een jaar te vroeg met mijn “quarter-life crisis”, maar het is een thema dat me de laatste tijd steeds meer bezig houdt. Met twee Master-diploma’s op zak besloot ik mijn bijbaan voor een klein evenementenbedrijf in Duitsland om te zetten in een fulltime bezigheid. Ik nam afscheid van Nederland, stak m’n middelvinger op naar alle maatschappelijke verwachtingen, en stortte me met ziel en zaligheid in de baan die me tijdens mijn studie zo veel uitdaging en plezier had gebracht.
Inmiddels ben ik bijna een jaar verder en moet ik toegeven dat mijn idealisme steeds meer verdwijnt onder de alledaagse sleur. Het werk dat me gelukkig maakte neemt steeds meer de vorm aan van een verplichting, een ‘moeten’ in plaats van willen. De periode rondom een evenement is vaak uitdagend en stressvol. Tussen de evenementen door werk ik echter van 9 tot 5, in een bureau, achter een computer. Precies datgene wat ik niet wilde doen, waarom ik een jaar geleden koos de universitaire wereld te verlaten en voorlopig niet verder te onderzoeken of publiceren.
Het gevoel ‘ik wil hier werken vanwege de inspirerende mensen, de ervaring, de uitdaging’ is 9 van de 10 dagen ver te zoeken. De inspirerende mensen hebben plaats gemaakt voor collega’s die willen laten zien ‘de beste’ te zijn, door de opgedane ervaring neemt de uitdaging af en het aanvragen van vergunningen is niet erg inspirerend. Toch neemt de ontstande sleur weinig van de werkdruk weg. Dagelijks probeer ik uit vijf verschillende verantwoordelijkheidsgebieden alles af te handelen, terwijl mijn volstromende inbox genoeg aandacht krijgt.
Het besef dat mijn idealen onder een stapel to-do lijsten begraven is, is de eerste stap terug naar deze idealen. Alhoewel het lastig te accepteren is dat de droombaan inmiddels de vorm van een deels ongewenste verplichting heeft aangenomen, maakt deze acceptatie het makkelijker het ‘moeten’ weer om te draaien naar ‘willen’. Zijn de bezigheden veranderd of je eigen idealen? Het is belangrijk na te gaan waar de sleur vandaan komt en welke veranderingen ervoor kunnen zorgen dat het werk dat je doet, of het project waar je mee bezig bent, je weer voldoening geeft. Terug naar het begin: naar dat gevoel dat je in deze bezigheden je idealen kan volgen.
