Het is de zomer van 2013, een uur of zes in de avond. Locatie: het Westergasterrein. PITCH is in volle gang en een handjevol mensen is op het risicovolle maar briljante idee gekomen om de Westerunie in te lopen. Over een paar minuten begint Koreless. Koreless, echte naam Lewis Roberts, is een dan 21-jarige producer uit de grauwe industriestad Glasgow. Zijn eerste volledige EP is uitgebracht bij Young Turks, het label waar ook The xx en SBTRKT releasen. Op die middag in 2013 doet Koreless precies dat wat je had kunnen verwachten: achter een computer en een launchpad een prachtige, minimalistische live set ten gehore brengen.
In mijn vorige stuk schreef ik over multitalent James Blake, die toegankelijke electronica mixt met een scala aan genres. Ook Koreless benijd ik om zijn gedurfde muziek. Waar Blake, zowel op zijn albums als live, een bij vlagen akoestisch geluid gebruikt, zoekt Koreless juist naar een zo elektronisch mogelijke set-up. Zelfs vocalen klinken bij hem digitaal (bijvoorbeeld op MIT). Op de singles Up Down Up Down en 4D/MTI, uitgebracht bij Pictures Music, hoor je 2-step met warme synthesizers en opzwepende drums. Het daarna uitgebrachte Lost in Tokyo is al rustiger en dan komt het: Yūgen.
Filosoof Alan Watts beschrijft het Japanse woord yūgen als het kijken naar wilde ganzen, terwijl deze zijn verscholen in de wolken, of als het rondzwerven in een bos, zonder te denken aan een terugkeer. Het is het ervaren van de schoonheid van het compleet nutteloze. Koreless kiest het woord als titel voor zijn debuut-EP. Het is vlak voor het optreden op PITCH, als hij Yūgen uitbrengt en zijn naam definitief vestigt. Het bijzondere aan Yūgen is dat Koreless voor de koptelefoon kiest, in plaats van voor de clubzaal. De vijf sfeervolle, minimalistische nummers worden volledig ingevuld door synthesizers en gepitchte vocalen. Drums worden achterwege gelaten. De melodieën en harmonieën zijn perfect gequantized, waardoor er van enige menselijke inmenging geen sprake lijkt.
Dit credo lijkt afkomstig uit de wereld van de digitale, gelikte dance: hoe ’perfecter’ de muziek in elkaar zit, hoe lekkerder het klinkt. Het heeft iets simplistisch, iets kunstmatigs, het is niet echt. Het is de snik in de stem van een zanger die kippenvel bezorgt. Het is de fractie van een seconde die de gitarist te laat is met het aanslaan van zijn akkoord, die de tranen in je ogen doen schieten. Menselijke imperfectie maakt de muziek. Maar kunstmatigheid is juist hetgeen wat Koreless zoekt: melancholie wekt hij niet op met imperfectie, maar met alle mogelijkheden die de computer hem bieden. Juist op deze manier komt hij tot prachtige, klassieke composities.
Het zou zomaar kunnen dat 2015 het jaar wordt dat Koreless zijn langverwachte volledige album uitbrengt. Tot die tijd is er nog genoeg om – met een koptelefoon op en de ogen dicht – te ontdekken op de paarsblauwe planeet die Yūgen heet. Het doel? Het ervaren van de schoonheid van het compleet nutteloze, gemaakt door een Schotse jongen van 21.
DUIK DE DIEPTE IN
Koreless talks new EP Yugen
Koreless – Sun
Koreless – MTI
