Binge-watching: volkomen volgens het patroon van een generatie Y’er is het een manier om te ontsnappen aan de harde realiteit. Het is mijn manier. Niet iedereen die geboren is in een bepaalde tijdsperiode kan zich de luxe veroorloven om hele dagen ongewassen met een hoedje op in een coffee bar te zitten Facebooken. Sommige van ons werken met genadeloze babyboomers die je als opdrachtgevers dwingen om te excelleren. En dan is er aan het einde van een dag waarin je alles hebt gegeven, niets heerlijker dan het “binge-watchen” van series.
Het helpt mij om af te remmen en dwingt me om stil te staan. Want net als de ambitieuze generatie genoten uit ‘Alles wat we wilden’, heb ik ook een persoonlijke muur waar ik om de vier jaar tegenaan loop. Er volgt na een periode van intense avonturen altijd een moment waarop ik weer op de sofa van mijn coach belandt. En dan gaan alle keuzes die hebben geleid tot dat moment weer op de weegschaal.
Het verhaal dat Barry Schwartz houdt in zijn lezing “The Paradox of Choice” legt de vinger op de zere plek. Het feit dat er zoveel keuzes zijn verlamt ons totaal. Hij stelt dat je nooit echt tevreden zult zijn met je keuze, omdat je weet dat er zoveel andere mogelijkheden zijn. De vrijheid die je denkt te hebben is een façade. In feite ben je gevangen in mogelijkheden. De mogelijkheden van het werk wat je kan doen, want je bent nu eenmaal talentvol. De feesten die je kunt bezoeken, want je wilt niets missen. En al die bebaarde mannen die je kan daten.
Schwartz stelt dat het creëren van kaders waarin je je begeeft, bevrijdend kan werken. De acceptatie van het feit dat het inderdaad een keuze is om jezelf zo bloot te stellen aan zoveel mogelijkheden, draagt bij aan je tevredenheidsgevoel wanneer je wel ergens voor kiest. Wellicht zijn we inderdaad niet in staat om als mensen mee te gaan in de snelheid van het huidige tijdperk, zoals Sarah Mathilde Domogala stelt in haar interview.
We kunnen de kerkklokken weer gaan luiden om aan te duiden dat we van het land moeten komen om de warme hap te nuttigen. Kaders en routine die vrijheid en rust creëren, ik kan mijn geschreven woorden amper geloven. Ik moet bekennen dat Netflix mijn vissenkom is. Ik zwem er rondjes in en Claire Underwood leert me dat je nog zo hard kan werken, maar als het alle passie uit je zuigt, is het wellicht tijd om eens wat kaders te stellen.
