Meer, mooier en beter. Dat is wat we willen, want iedereen om ons heen, heeft of is het. Tenminste, volgens social media zo lijkt het. Maar deze drang naar overtreffende trappen heeft zijn keerzijde.
Op eens was hij daar. Midden op straat. Een uurtje of acht op een gure donderdagavond in februari. Pikdonker dus. De onzichtbare hand die mijn hart fijntjes aan leek te knijpen. “Alles gaat voorbij, Tom, ook dit gevoel.” Maar het bleef, en de pijn werd intenser. “Hartinfarct!” schreeuwde een stem tussen mijn oren. Met als logisch gevolg dat de hartslag toenam en de stem luider en luider werd. Een vicieuze cirkel van narigheid. Ik kon alleen maar denken: focus op je ademhaling, focus op je ademhaling. En langzaam keerde de rust terug en verdween de stem als een dief in de nacht. Trillend als een rietje hobbelde ik naar huis en plofte ik neer op de bank. Het klemmende gevoel om mijn hart was er nog, maar nu was het te verduren. ‘What the heck just happened? Ik leef volgens het boekje toch? Wekelijks yoga? Check. Goji bessen door de havermout? Dagelijks. Meditatie-retraite? Been there, done that. Zinvol werk? Hell yeah!’
De giftige cocktail van roken, drank, drugs en feesten, die jarenlang onlosmakelijk verbonden was met mij, is verleden tijd. Deze ontsnappingen aan de realiteit is tegenwoordig een uitzondering op de regel en louter recreatief. En dus vraag ik me af waar dan dat intens nare en beklemmende gevoel vandaan kwam? Ik lijk in alle opzichten lekkerder dan ooit tevoren te gaan. Toch? Of mis ik iets? De daaropvolgende dagen heeft een soortgelijke paniekaanval nog vier keer plaatsgevonden. Bovendien is er ook nog die continue angst van herhaling. Vooral tijdens gesprekken met vreemden of in groepsverband. Publieke ruimtes zijn een drama. Ik loop met een boogje om die voorheen zo gezellige lunchroom. Pleinvrees in haar puurste vorm. Vanaf het moment dat ik opsta lijkt mijn hoofd te ontploffen door een stortvloed aan willekeurige gedachtes. Een continu stresslevel van totale paniek of doodsangst.
De dokter stuurt me met een kluitje in het riet. Spierpijn zou een mogelijke oorzaak kunnen zijn, aldus de professional. Maar na twaalf jaar gretig gebruik te hebben gemaakt van een fitnessabonnement, durf ik wel te zeggen dat de beste man de plank misslaat. I’m on my own again en ik besluit dat het tijd is om een stap terug te doen. Het is tijd voor een last minute naar de zon, zonder telefoon, zonder aanspraak, zonder verplichtingen.
In order to go fast, you have to go slow. Een veelgebruikte uitspraak om het direct weer aan de laars te lappen. Tot nu.
