Over hoe Yann je met een camera en een zwarte backdrop in drie uur heel veel laat beseffen. Ik heb het over Yann Arthus-Bertrand: held. De documentairemaker van Human die op indrukwekkende wijze de kracht van de mensheid schetst.
Drie jaar heeft hij over ‘Human the movie’ gedaan en in September 2015 ging deze prachtdocu de wijde wereld in. Als je de eerste minuten van de film bekijkt denk je: “heeft dit serieus drie jaar geduurd om te produceren?”
Tientallen mensen over de hele wereld worden tegen een sobere zwarte achtergrond geïnterviewd. Een paar minuten nadat Human begint ben je de minimalistische setting volledig vergeten en worden zowel lichaam als geest volledig overgenomen door de indringende beelden. Juist de indringende ervaringen en emoties die worden gedeeld maken dit tot een uiterst fascinerend kunstwerk. Na drie uur besef je dat het geniaal, nee eigenlijk fucking bijzonder, is dat hij in slechts drie jaar dit alles heeft kunnen vastleggen. Alles van het menselijk zijn heeft hij gefilmd.
Met als uitgangspunt “The eyes are the mirror of the soul” van Paulo Coelho, wilde Arthus-Bertrand vastleggen welke elementen ons menselijk maken. Hiervoor heeft hij honderden mensen over de hele wereld van alle leeftijden, geslachten en culturen geïnterviewd. Niet aan de hand van een standaard interview, maar juist door de situatie te laten zijn wat het is. Pure, eerlijke en ongestuurde emoties.
Je verwacht een verscheidenheid aan culturen, verhalen en belevingen. In zekere zin is dat ook zo, maar wat deze film echt bijzonder maakt is dat je steeds na het zien van ieder individu realiseert dat wie je ook bent, wat je ook doet, waar je ook woont, we uiteindelijk allemaal gedreven worden door drie thema’s: geluk, verdriet en overleven. Als je diep in de ogen van de geïnterviewden kijkt zie je dezelfde emoties overal terugkomen.
Het is niets anders dan de waarheid. In de essentie delen we allemaal dezelfde minimalistische basisbehoeftes. Maar hier zijn we zelf allerlei poespas omheen gaan verzinnen. We lijken constant opzoek naar méér geluk en méér liefde, omdat het gras bij de buren in onze Westerse samenleving immers altijd groener lijkt te zijn.
Waarom zou je niet meer stilstaan bij de dingen waar je op dit moment geluk uit haalt, in plaats van energie steken in de jacht op meer? Waren de armere mensen die in een hutje op de hei woonden niet veel gelukkiger dan de rest in Human? We zouden ook vaker materialistische en emotionele dingen kunnen repareren in plaats van ze meteen te vervangen.
Nu wil ik dingen niet zwart-wit schetsen, want je hoeft niet per se arm te zijn om gelukkig te zijn. Neem José Mujica, de oud-president van Uruguay en één van de 2.020 geïnterviewden. Een man getekend door het leven, die vastbesloten is om, ondanks de rijkdom die hij nu kent, minimalistisch door het leven te gaan, omdat dat volgens hem hetgeen is waar je gelukkig van wordt. ‘Either you are happy with very little, or you don’t get anywhere’.
Misschien moeten we ons meer beseffen wat we al hebben in plaats van ons afvragen wat meer we nog willen hebben.
