Iedereen stuit wel eens op een artiest van wie zijn hart een klein sprongetje maakt. Je hoeft soms maar enkele seconden van de muziek te horen en je bent verkocht. Bekend of onbekend is niet belangrijk. De muziek biedt je troost, gezelschap en kracht, of weet je te inspireren. Soms is dit enkel voor een fase in je leven waarna jullie wegen weer scheiden. Maar soms, heel soms, zit er een muzikaal pareltje tussen dat een leven lang met je meegroeit.
De Australische muzikant, schrijver, componist en – zo nu en dan – filmacteur Nicholas Edward “Nick” Cave (1957) is een bijzondere verschijning. In de onlangs verschenen documentaire “20.000 Days on Earth’” omschrijft Cave zijn eigen uiterlijk als een karikatuur door te refereren aan een kannibaal met grote lippen, gek haar en een bot door zijn neus, die zomaar weggelopen kan zijn uit een stripverhaal. Het past precies bij de artiest die hij is. Buiten de jaren ‘90 hit “Where the Wild Roses Grow” met Kylie Minogue is Nick Cave mij altijd vrij onopgemerkt gebleven. Pas twee jaar terug toen een vriend mij de videoclip van Nick Cave & the Bad Seeds’ Jubilee Street liet zien, sloeg de muziek in als een bom. Wie is deze man? Direct erna stond het kersverse album “Push the Sky Away” thuis op repeat en is de interesse eigenlijk nooit meer verdwenen.
Het mooie aan Nick Cave is dat hij iets ongrijpbaars heeft. Zijn teksten zijn poëtisch met een lyrische obsessie voor dood, religie, liefde en geweld. Cave’s diepe duistere stem werkt hypnotiserend en verslavend. Zijn optredens zijn zowel intens als meeslepend en worden met grootse charismatische overgave gebracht. Cave is geen ingetogen man maar een waar podiumbeest dat er op uit is een alles verpletterende indruk bij je achter te laten. Het is niet voor niets dat Cave na zoveel jaren in de muziek nog steeds publiek van over de hele wereld naar zich toe weet te trekken.
Zo ook met de eerder genoemde documentaire “20.000 days on Earth” waar drama en realiteit gecombineerd worden in een fictieve 24 uur uit het leven van Cave. Openhartige inzichten en intieme weergaven van het artistieke proces passeren de revue. De film onderzoekt wat ons maakt wie we zijn en viert de transformerende kracht van de creatieve geest. De film is net zo zeer een biografie van het leven van Cave, als een verleidelijke visie van een muzikant die de betekenis van zijn eigen kunst probeert te begrijpen.
De documentaire is eigenlijk niets meer dan een nieuwe artistieke uiting van de filmmakers en Cave. Doordat je een kijkje in zijn persoonlijke leven krijgt, denk je hem beter te leren kennen, maar deze inzage is slechts selectief. Cave heeft zelf meegeschreven aan het script en kiest er duidelijk voor om mysterieus te blijven. De kracht van iconen als Nick Cave is dan ook dat je ze nooit volledig kunt begrijpen of doorgronden. We blijven altijd nieuwsgierig naar de persoon achter de artiest omdat we nooit alles te zien krijgen. We zien steeds maar een klein stukje waardoor we hunkeren naar meer. Ik vind het heerlijk in het ongewisse gelaten te worden door een artiest en geniet daardoor des te meer van de mythe Nick Cave en alle magie die daarbij komt kijken.
DUIK DE DIEPTE IN
20.000 Days on Earth
Cave in a deep contact with fans
Nick Cave & The Bad Seeds – “Jubilee Street”
