STORY-artwork-2

De eindeloze dieptes van Bon Iver

Musician and Producer

  • Martin van der Heide
  • Music
  • 3 min
  • Stel je voor: je wordt verlaten door je band, trekt je terug in de besneeuwde bossen van Wisconsin en schrijft een album doordrenkt van eenzaamheid en verdriet. Als de nummers af zijn, richt je een nieuwe band op en neem je het album op. Het wordt een succes, in Pitchfork-kringen tenminste, en dan overkomt je iets onwerkelijks. Terwijl je bezig bent met je vervolgalbum, gaat er een vijftienjarig meisje met een kinderstemmetje achter een piano zitten. Ze speelt en zingt jouw eerste single en ze bereikt daar ineens een alles overdonderende hit mee.

     

    Het overkwam Justin Vernon, zanger van de band Bon Iver. Een jaar na de folky debuutplaat For Emma, Forever Ago brachten Vernon en zijn band de EP Blood Bank uit, waarin ze na de eerste helft afstapten van de gebruikelijke gitaar en juist kozen voor piano, percussieve instrumenten en vooral de tientallen keren gedubbelde stem van Vernon. Het is het eerste aanloopje naar de experimenten die nog zullen volgen.

     

    Op het afsluitende nummer Woods is slechts de stem van Vernon te horen, zij het totaal vervormd door een vocoder die zijn falsetto-uithalen perfect in toon plaatsen. Hoewel Vernon letterlijk dezelfde thematiek bezingt als hij deed in het hutje in Wisconsin (het repetitieve I’m up in the woods, I’m down on my mind / I’m building a still to slow down the time), klinkt Vernons verdriet door de digitale perfectie dit keer eerder vervreemd dan verwarmend. Het nummer komt bij Kanye West terecht, die het muzikale thema samplet in het nummer Lost In The World.

     
     

     
     

    Twee jaar later komt het tweede album van de band uit. Het is de definitieve bevestiging van de veelzijdigheid van Vernon, die met het album Bon Iver een middenweg lijkt te vinden tussen de folk van het eerste album, de kunstzinnige synthpop van zijn zijproject Gayngs en het experiment op Blood Bank. Het levert een ongekende gelaagdheid op die zowel terugkomt in de instrumentatie als de teksten.

     

    De instrumentatie in het nummer Towers springt van levendige gitaren met saxofoon naar een fietsbel in Michicant en van experimentele piano- en strijkersarrangementen in Wash naar het zwoele,  jaren tachtig ruikende slotnummer Beth/Rest.

     
     

     
     

    De teksten op het album zijn vaak slecht hoorbaar en lijken als een waas over de nummers te zijn uitgespreid. ’Als ik zou willen dat je de tekst hoorde, had ik de woorden wel duidelijker uitgesproken,’ zegt Vernon daarover. De woorden zijn slechts een onderdeel van de muziek, en de betekenis ervan laat zich raden. Het is het volledige muziekstuk dat het verhaal vertelt. Juist dat is wat Bon Iver zo speciaal maakt: als op het oer-nummer Holocene de muziek zijn laagtepunt bereikt en langzaam weer opkrabbelt, hoor je Vernons vlammend hoge stem: ‘And at once I knew, I was not magnificent.’ Je bent de stem geworden, je bent de muziek, en je vliegt met Bon Iver mee, hoog boven de snelweg.

     
     

    LIKE KROOKS ALS JE ONS TOF VINDT: