STORY-artwork-14

Anton Corbijn: Sterk en rauw, eerlijk en kwetsbaar

Music Enthousiast

  • Kelly Peelen
  • Artistic development
  • 3 min
  • Een tijd geleden zag ik ‘Life’, de laatste film van de Nederlandse fotograaf, muziekvideo-regisseur en cineast Anton Corbijn. ‘Life’ vertelt het waargebeurde verhaal van de totstandkoming van een iconische fotoserie. Fotograaf Dennis Stock portretteerde James Dean in de regen op Times Square, sigaret in de mondhoek, handen in de zakken, de kraag van zijn jas omhoog. Deze en andere foto’s werden gepubliceerd in Life Magazine in 1955, een half jaar voordat de acteur bij een tragisch verkeersongeluk om het leven kwam en het boegbeeld werd van een, naar identiteit zoekende, generatie.

     

    Na mijn hoge verwachtingen was ik in eerste instantie toch enigszins teleurgesteld. Dit kwam met name door de trage scènes en het acteerwerk dat aan overtuiging ontbrak. Toch liet de film mij in de dagen erna niet los. Waarom koos Corbijn ervoor om deze twee loners te portretteren? Wat intrigeert mij zo in deze relatie tussen fotograaf en acteur?

     

     

     

     

    Het lijkt in eerste instantie een interessant verhaal en wie zou het beter vast kunnen leggen dan Corbijn, die zo’n beetje alle beroemdheden uit de rockmuziek en de filmwereld voor zijn lens heeft gehad? Ik ben al jaren groot fan van zijn werk. Hij heeft onder meer muzikale favorieten als Depeche Mode, Lou Reed, Nick Cave, Iggy Pop en Anthony Kiedis op kenmerkende manier vastgelegd op beeld.

     

    Zijn werk is sterk en rauw maar tegelijkertijd ook eerlijk en kwetsbaar. Dit komt ook terug in de talloze muziekvideo’s die hij heeft gemaakt van onder meer Depeche Mode en meest recentelijk van Arcade Fire. Sinds 2007 is hij ook actief als filmdirector. Zo bracht hij eerder al ‘Control’ uit dat ging over het leven van Joy Division zanger Ian Curtis, ‘The American’ over de laatste missie van een huurmoordenaar en nu dus ‘Life’.

     

    Hoe komt zo’n integere en gesloten man, kind van een dominee, dan in die flamboyante excentrieke showbizz terecht? De documentaire ‘Inside Out’ uit 2012 laat zien dat muziek een dusdanig sterke drijfveer voor hem was. Hij wilde niets liever dan onderdeel van die wereld worden, maar hij bleef ook een einzelgänger. Zo begon hij zijn carrière in 1972 bij het Nederlandse muziektijdschrift Oor en fotografeerde zich, natuurlijk gesteund door een flinke dosis talent maar bovenal met een passie voor muziek, naar de absolute top.

     

     

    Dezelfde vastberadenheid zie je in ‘Life’ terug bij fotograaf Dennis Stock die het talent van James Dean vroegtijdig signaleerde en niets liever wilde dan dat op beeld vastleggen. Het kan dan ook niet anders dan dat Corbijn dit verhaal heeft gekozen door de gelijkenis die hij zag met zijn eigen leven.

     

    Er zijn maar weinig fotografen die zo perfect hun eigen artistieke visie als dat van de artiest weten vast te leggen. Hij lijkt zichzelf misschien weg te cijferen, maar de kracht van Corbijn ligt in zijn vermogen om het ruwe, het unieke, het mooie en het opvallende van zijn object – een artiest – naar boven te halen en uitvergroot aan de wereld te tonen. Hij is wereldberoemd geworden door de artiest als het ware als medium te gebruiken om zo zichzelf te tonen. Eigenlijk kun je dus wel zeggen dat Corbijn niet alleen achter de camera staat, maar zich er ook voor bevindt. Middenin de schijnwerpers.

     

    Kelly foto Corbijn

     

    Mooi is dat de documentaire laat zien dat Corbijn bovenal die ware kunstenaar is, net als James Dean, die zich comfortabeler voelt op het scherm dan erachter. En juist om deze reden is Corbijn ook zo geliefd door de artiesten waar hij mee werkt. Wat zijn werk mij meegeeft is dat we allemaal wel met filters dingen kunnen accentueren en vervormen, maar als we al die opsmuk en mooimakers eens weglaten, vraag je dan eens af door welke kant van de lens jij (je werk) (be)kijkt.

     

    LIKE KROOKS ALS JE ONS TOF VINDT: